Recenzja gry Super Mario 3D All-Stars – oldskulowe wąsy na Switchu!

To miała być krótka recenzja. No bo co tutaj pisać o kolekcji trzech tytułów z brodą, w których biegamy i skaczemy kolesiem w czerwonej czapce? Trójwymiarowe platformówki z Mario w tytule należą do ścisłej czołówki w gatunku – a w mojej opinii okupują nawet pierwsze miejsca. Nie znaczy to jednak, że mamy do czynienia z jakimiś szczególnie skomplikowanymi produkcjami. Właśnie prostota jest jednym z ich największych atutów. Prostota oraz elegancja designu, którą odznacza się jedna z najważniejszych osób w branży, a zarazem człowiek, który w tej czy innej roli stał za trzema tytułami, które tutaj omawiamy, czyli Shigeru Miyamoto.

Mario kanciasty – dla koneserów

Możecie nie pamiętać, ale premiera Super Mario 64 była wielkim wydarzeniem. Możecie też nie wierzyć, ale trójwymiarowa grafika wydawała się wtedy piękna (w tym samym 1996 roku wyszła druga część The Elder Scrolls; serio, porównajcie je sobie...), ale to nie ona zachwycała najbardziej. Gdy pierwszy Tomb Rider, też z 1996 roku, wkurzał topornym sterowaniem, Mario oszałamiał nieprawdopodobną kontrolą nad postacią. Wielość ruchów, płynne animacje i precyzyjna kontrola nad bohaterem w czerwonej czapeczce były po prostu niespotykane – i do dzisiaj zawstydzają wiele nowych gier.

Super Mario 64 to nie tylko grafika czy chirurgiczna precyzja kontroli nad postacią. To także kapitalne otwarte poziomy, po których mogliśmy swobodnie biegać – i wskakiwać na co tylko zechcieliśmy, niemal dowolnie manipulując kamerą. Wiem, że dzisiaj trudno się taką oczywistością zachwycać, ale porównajcie sobie to z pierwszym Crashem z tego samego roku, a zrozumiecie, o czym mówię. Po prostu niebo a ziemia. Ta swoboda rozsadzała głowy graczy. W 1996 roku Nintendo wydało absolutny majstersztyk technologiczny. Nie bez powodu 64-ka do dzisiaj okupuje przeróżne listy najważniejszych czy najlepszych gier wszech czasów.

No dobrze, a jak jest dzisiaj? Czy Super Mario 64 w 2020 roku daje radę? Tak, to dalej jest prześwietna gra, ale jeśli nigdy do tej pory nie sięgnęliście po tego klasyka, to musicie wiedzieć, na co się porywacie. Mówią krótko, Dark Souls może się schować. Toporność znamienitego hitu z Nintendo 64 to jednak tylko kwestia braku praktyki. To, co w Super Mario 64 wyprawiają speedrunerzy czy po prostu doświadczeni gracze, przechodzi ludzkie pojęcie. Łączenie ruchów w niesamowite kombinacje, przeskakiwanie pozornie nieprzekraczalnych ścian, zrzucanie małego pingwinka w przepaść (no dobrze, może nie to)... Trudno znaleźć drugą taką grę, która w równym stopniu wynagradzałaby wielogodzinne ćwiczenia i zwykłego skilla – no chyba, że będzie do kolejna gra z serii, do której opisywania zaraz przejdę.

Siadając po raz pierwszy do 64-ki zrozumiecie, co znaczy słowo oldskul, bo ta gra może być jego słownikową definicją. Z jednej strony to dalej ta sama świetna produkcja, z kultowymi poziomami (Cool, Cool Mountain <3), niepodrabialną muzyką czy typowymi dla gier tamtych czasów nie zawsze czytelnymi instrukcjami. Z drugiej strony grafika trąci myszką (padem?), do sterowania trzeba się przyzwyczaić, bo Mario porusza się trochę jak czołg, a kamera zdecydowanie zbyt często bywa upierdliwa. Komu dzisiaj poleciłbym Super Mario 64? Przede wszystkim koneserom gier. Jeśli macie zacząć swoją przygodę z trójwymiarowymi odsłonami serii od 64-ki, to nie róbcie sobie tego. Sięgniecie po Galaxy i Sunshine, a do tego klasyka wróćcie na samym końcu. Serio, wyświadczycie sobie wielką przysługę.

Niestety, choć powrót do lat 90. w Super Mario 64 ma w sobie wiele nostalgicznego czaru, to grze przydałoby się trochę usprawnień. Tak, rozczarowałem się jakością portu. W zasadzie mamy do czynienia z tą samą grą, która pojawiła się na półkach sklepowych 24 lata temu. Zauważalnie doczytujący się Chain Chomp, czy złote monety pojawiające się dopiero parę metrów przed bohaterem to ciemniejsza strona olskulowości 64-ki. Dla smakoszy starych gier to kapitalna sprawa, bo znowu poczują się, jakby mieli kilkanaście lat i siedzieli przed telewizorem CRT zamiast odrabiać lekcje. Szkoda jednak, że Nintendo nie postarało się podkręcić trochę tego klasyka. Taki sobie zasięg rysowania obiektów, toporną kamerę czy przestarzałe proporcje ekranu (4:3) można było poprawić – zostawiając nietkniętą wersję oryginalną dla największych hardkorowców jako jedną z opcji.

Nic te parę wad jednak nie zmienia – Super Mario 64 to absolutna klasyka. To doskonały fundament dla całej serii. Kamień milowy branży i wzór z Sevres tego, jak powinno robić się gry. To wreszcie tytuł, który i dzisiaj zawstydza współczesną konkurencję. Świetnie więc, że pozna go więcej graczy.