Najciekawsze materiały do: Hellblade: Senua's Sacrifice
Hellblade: Senua's Sacrifice - Care Package v.1.0
modrozmiar pliku: 2,9 MB
Care Package to modyfikacja do gry Hellblade: Senua's Sacrifice, której autorem jest thrive4.
Hellblade: Senua's Sacrifice - poradnik do gry
poradnik do gry8 sierpnia 2017
Poradnik do gry Hellblade: Senua's Sacrifice zawiera dokładny opis przejścia gry, porady dotyczące rozgrywki, rozwiązania wszystkich zagadek czy opis systemu walki. Z poradnik dowiesz się również jak pokonać wszystkich bossów.
Recenzja gry Hellblade: Senua's Sacrifice – piekielnie dobra opowieść
recenzja gry8 sierpnia 2017
Światowa premiera 8 sierpnia 2017. Gdy niezależne studio własnym sumptem zamierza przygotować złożoną grę, celując w segment rynku AAA, to wiedz, że coś się dzieje. Ninja Theory stawia odważny krok nie tylko na tym polu; Hellblade dojrzale dotyka tematu tabu, jakim są choroby psychiczne.
Przed premierą Senua's Saga: Hellblade 2 zagraj w „jedynkę”. Na Steam jest dostępna za rekordowe 11 zł
wiadomość20 stycznia 2024
Zanim poznamy dalsze losy tytułowej bohaterki Senua's Saga: Hellblade 2, warto zapoznać się z pierwszą odsłoną tego popularnego cyklu od studia Ninja Theory. Grę Hellblade: Senua's Sacrifice można obecnie nabyć na platformie Steam w naprawdę kuszącej cenie.
Znakomita opowieść z chorobą psychiczną w tle - Hellblade: Senua's Sacrifice rekordowo tanio
wiadomość30 sierpnia 2023
Świetna opowieść, nordycki klimat, niezła mechanika walki i niebanalne ukazanie choroby psychicznej – tymi elementami kusi Hellblade: Senua's Sacrifice. Grę można obecnie kupić w rekordowo niskiej cenie.
Last of Us 2 wkurzało, ale granie nie musi być przyjemne, by grać było warto
wiadomość25 kwietnia 2022
Co łączy The Last of Us 2, Frostpunka i Hellblade'a? Wszystkie te gry wywołują w nas negatywne emocje - czy to złość, czy to niepokój, czy to poczucie winy. Nie ma w tym jednak nic strasznego. Ba, granie w nieprzyjemne gry wideo ma wiele plusów.
- Hellblade: Senua's Sacrifice na PC otrzymało darmowe ulepszenia; m.in. DLSS i ray tracing 2021.11.16
- Hellblade: Senua's Sacrifice otrzymało next-genowy patch na Xbox Series X|S [Aktualizacja] 2021.08.09
- Zapowiedziano Hellblade 2 Senua’s Saga na Xbox Series X 2019.12.13
- Testy Xbox Console Streaming, nowe Humble Bundle i inne wieści 2019.10.30
- Hellblade i Moonlighter w nowym Humble Monthly 2019.06.07
- Najlepsze cosplaye - Senua z Hellblade 2019.01.23
- Pudełkowa edycja Hellblade Senua's Sacrifice, zmiany na stronie serii Suikoden i inne wieści 2018.10.10
Najlepsze gry w Xbox Game Pass - 2024
artykuł30 sierpnia 2024
„Netflix dla gier”, czyli abonament Xbox Game Pass pozwala wybierać wśród setek świetnych tytułów. Czasem od przybytku aż głowa boli, więc prezentujemy najciekawsze produkcje dostępne w usłudze Microsoftu na PC i na konsole Xbox.
- Ile gry potrzebujemy w grze i czy ta cena to był wabik na Game Passa - rozmawiamy o Hellblade 2
- Psycholog ocenia, jak Hellblade i inne gry pokazują zaburzenia psychiczne
- Miała być rozrywka, jest ból. Te gry Was przytłoczą i przygnębią
- Nie tylko This War of Mine - te gry też mogłyby zostać lekturami
- 8 trików twórców gier, przez które gracz boi się przegrać
Nie mogę dać innej oceny. Hellblade to arcydzieło. Nie wiem, czy określenie "gra" jest właściwe, bo w czysto gameplayowych kategoriach to produkcja najwyżej niezła. Liniowa, statyczna, nieśpieszna, momentami monotonna (tyle że to zarzuty naciągane, bo tempo i ascetyczna rozgrywka są tu celowym zabiegiem, wynikającym z podporządkowania ich narracji). Złego słowa nie powiem o aspekcie technicznym. Wizualnie jest świetnie, zaś dzwięk to w ogóle mistrzostwo świata (słuchawki obowiązkowe). Tyle suchej analizy.
Majstersztykiem czyni Hellblade jego warstwa narracyjna. Ninja Theory zaserwowali historię, której nie dałoby się opowiedzieć za pośrednictwem innego medium. Gameplay , fabuła i oprawa łączą się w niej w sposób nierozerwany i idealnie wyważony. Ani książka, ani film, ani komiks nie mogłyby zapewnić nam takiej kombinacji bodźców i intensywności doznań.
Historia Senui była dla mnie emocjonalnym odpowiednikiem triathlonu. Już na wstępie chwyciła za gardło i nie tylko nie odpuściła do końca, ale wręcz sponiewierała i wypluła. Do tego stopnia, że żałuję, iż nie miałem czasu zaliczyć jej za jednym posiedzeniem. Nie wiem jak oni to zrobili, ale po wejściu w świat Senui (Jezusie, jak ona jest fenomenalnie zagrana) niemal fizycznie czułem to co ona. Wściekłość, rozpacz, przerażenie... A w finale po prostu płakałem. To nie jest tytuł, który odpala się dla rozrywki. Jeśli trafi w waszą wrażliwość, to wypali wam dziurę w duszy. Natomiast jeśli nastawiacie się na rozrywkę i akcję, to i tak spróbujcie, bo błędem będzie tego nie zrobić. Ale możecie się rozczarować, bo akcja tutaj to tylko dodatek.
Bez cienia przesady mogę napisać, że gry video będę od dziś dzielił na te przed i po Hellblade i odczuwam potworny smutek na myśl, że na doświadczenie o podobnej sile przyjdzie mi pewnie czekać całe lata.
Właśnie ukończyłem 9/10
Plusy:
- fabuła
- walka coś podobnego do DS
- bossowie
- animacja twarzy bohaterki i jej kompanów oraz poruszanie się Senui
- opowieści o mitycznych bogach oraz narrator super się słuchało
- klimat samej gry
Minusy:
- momentami słabe tekstury
- zagadki się powtarzały oraz ich schematyczność
Piękna, nietuzinkowa gra, poruszająca trudny temat psychozy i piętnowania ludzi nią obarczonych, a także temat miłości i utraty ważnej osoby. Opowieść o szaleństwie, determinacji, bólu, przezwyciężaniu swoich lęków i słabości.
Animacja postaci rewelacja, obserwacja każdego ruchu Senui była dla mnie przyjemnością, jaka szczegółowość i realistyczność, a gra aktorska Meliny Juergens robi wrażenie. Obowiązkowo na słuchawkach, wtedy udźwiękowienie gry dostarcza pełnię wrażeń. Rewelacyjny pomysł z głosami, które komentują wiele poczynań tytułowej wojowniczki, często są to głosy przyjazne, podpowiadające jej co zrobić albo ostrzegające przed atakiem w czasie walki, ale są też głosy oskarżające Senuę, śmiejące się z niej lub lękliwe, odwiedzające od zrobienia czegoś i potęgujące lęk. Brawo dla aktorek stojących za tymi głosami, zrobiły to z zaangażowaniem, rewelacyjnie. Dzięki grze pełniej zrozumiałam jak muszą cierpieć osoby, które słyszą takie głosy, jednak zdaję sobie sprawę z tego, że pełnię tej grozy mogą zrozumieć tylko osoby, które psychoza dotknęła. Jestem ciekawa reakcji na grę osób które są lub były chore na psychozę.
Walki rewelacyjne, widowiskowe, być może z czasem trochę za łatwe, ale jak trzeba walczyć z kilkoma przeciwnikami na raz to wtedy już nie jest tak łatwo. Świetne walki z bossami, chociaż z Fenrirem mnie rozczarowała, zbyt krótka. Czekając na wydanie gry przede wszystkim czekałam na walki w niej i powiem, że do samego końca gry za każdym razem jak Senua wyciągała miecz podskakiwała mi adrealina i bawiłam się świetnie, czekałam na te momenty, a pod koniec rozpływałam się wręcz bo przeciwników było sporo i walka toczyła się przy akompaniamencie świetnej muzyki.
Mnie szukanie run nie znużyło, świeży, interesujący pomysł, tak samo iluzje, zmiany perspektywy, a po obejrzeniu materiału dokumentalnego to wszystko nabrało dodatkowego, głębszego znaczenia. Tylko przez kamerę ustawioną tak blisko postaci traciłam dosyć często orientację w otoczeniu i nie mogłam znaleźć czegoś co było tuż przed nosem, denerwująca sprawa, kamera jednak powinna być ciut dalej. Ciekawy był także pomysł prób, a podczas ich przechodzenia przyznam, bałam się, tych potworów i bestii czającej się w mroku, ale ja jestem dosyć strachliwa ;), raz nawet skończyłam grać bo za bardzo strach mnie obleciał.
Jest jednak niedosyt, jest wszystko czego oczekiwałam ale jest tego za mało, za mało rodzai przeciwników, za mało bossów. Także było za mało tego szaleństwa, za mało hardcorowo, krwawo, mrocznie, boleśnie i przerażająco. Spodziewałam się większej masakry na różnych poziomach, że gra mną bardziej wstrząśnie. Gra bez wątpienia wywołała u mnie spore emocje, zwłaszcza walki i historia Senui, strasznie biedna dziewczyna, szkoda mi jej było, co więcej po skończeniu gry potrzebowałam z dwie godziny aby wrócić do rzeczywistości, jednak niedosyt mimo wszystko pozostał. Historia zaczęła mnie wciągać dopiero jak zobaczyłam cutscenkę w której było pokazane, co wikingowie zrobili Dillionowi. Koniec jak ktoś napisał jest rzeczywiście epicki, czym bliżej końca tym jest mroczniej i fabuła bardziej wciąga, a gdyby większość gry była taka jak jej końcowa część, od momentu z tą mroczną krainą ciał, to pewnie dałabym 10.
Dodam jeszcze, że optymalizacja jest dobra, obawiałam się czy gra pójdzie mi na maks detalach i poszła bez problemu, fps zwykle w granicach 45 - 55 (gtx 980M).
Zastanawiałam się nad oceną i wyszło mocne 9, tak jak dałam w oczekiwaniach przed premierą. Widzę, że nie mogę teraz potwierdzić tej początkowej oceny i dać jej w komentarzu.
Co mogę jeszcze dodać to na pewno to, że do gry jeszcze wrócę, chociażby dla walk i oby sprzedało się dużo kopii bo gra na to zasługuje. Napracowali się.
Nie lubię grac kobietami ale gra dobra byla, momentami przyjemnie trudna, innymi irytujaca :)
Arcydzieło...10/10. Gra uczy walki ze słabościami i lękami (depresja itp. Zaburzenia). Żeby być silny i caly czas walczyć, a wiem coś o tym bo miałem depresje 4 lata po stracie w wypadku dwóch osób z rodziny. Ta gra dała mi dużo siły. Przeszedłem 3 razy, mam cyfrowo i kupiłem pudełko niedawno :).
Daję dyche.10/10. To co tu się wyprawia wykracza poza inne gry. To bardziej jak film niż gra, na plus oczywiście.
I love Senua. Dycha to za mało dla tej gry. 11 idzie.
To bardziej jak sztuka teatralna niż gra, w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Trudno mi ocenić Senue, bo dla mnie to niejest gra. Raczej taki film w którym bierzemy udział. U mnie na półce z filmami to mam a nie grami. Jako film to arcydzieło na 10. Jako typowa gra do grania w dzień bez słuchawek czego nie polecam, żeby tylko pobić sobie mieczem i pochodzić po świecie to 8. Ta piosenka jest cudowna- [link]
Są gry świetne i gry niezapomniane. Hellblade bez wątpienia należy do tych drugich. Nie traktował bym jej też do końca jako grę - to bardziej interaktywne dzieło sztuki. Sam gameplay to tylko tło dla opowiadanej historii, przekazywanych emocji, zanurzone w niezwykle klimatycznym świecie.
Odnośnie grafiki miałem pewne obawy, odpalając grę 4 lata od premiery - jak bardzo się myliłem. O ile grafika otoczenia jest "tylko" dobra, o tyle Senua, a szczególnie jej twarz jest doskonała. Doskonała zarówno pod względem oddania najdrobniejszych szczegółów, jak i mimiki, której nie da się opisać słowami. Połączenie tych rzeczy sprawia, że pierwszy raz w grze miałem wrażenie, że patrzę na prawdziwego człowieka, nie jakieś udawane podobizny. Niestety reszta postaci, jak włosy, czy korpus są "tylko" dobre i nie są w stanie podtrzymać tej iluzji żywego człowieka, choć Ninja Theory i tak dała z siebie wszystko.
Nie pamiętam innej gry, w której tak silnie utożsamiłbym się z główną bohaterką - targające ją emocje są tak rzeczywiste, tak żywo przedstawione, że tę postać trzeba pokochać! Wizualizacja objawów psychozy, piekielnego światła, koszmarów na jawie niesamowicie oddziałują na widza, są z jednej strony straszne i brutalne, z drugiej wzbudzają zachwyt. Widząc Senuę popadającą w szaleństwo, krzyczącą z przerażenia, w mrocznej atmosferze i scenerii, ja popadałem w zachwyt, wręcz jakieś artystyczne uniesienie, nie mogąc wyjść z podziwu doskonałości tego spektaklu. Równocześnie czułem to co Senua, przerażenie, bezradność, rozpacz - ale chyba podziw był silniejszy niż strach :)
Fenomenalna jest oczywiście też oprawa dźwiękowa, ale to już każdy wie :) Dźwięk przestrzenny wspaniale uzupełnia (a może jest ważniejszy?) oprawę wizualną. Muzyka bardzo klimatyczna, choć chciałoby się słyszeć jej więcej.
Ale prawdziwą miazgą ta gra staje się dopiero w VR - staje się doświadczeniem kompletnym. Nie jesteś już tylko obserwatorem, stajesz się jednym z głosów w głowie Senui, stajesz się jej częścią. Cały ten piękny i brutalny świat staje się Twoim światem. Przeciętnie ludzie przechodzą Hellblade w 8h - ja grałem 12, z czego 4h rozglądałem się, chłonąłem cały ten świat. Prawie nie używałem biegania, szedłem powoli, delektując się każdą chwilą. Twarz Senui w VR sprawia, że uginają się przed nią kolana, po prostu widzę żywego człowieka w moim pokoju. Chce się ją dotknąć, przytulić, otrzeć łzy...
Podczas cutscenek, genialnie wyreżyserowanych, Senua wiele razy patrzy nam głęboko w oczy, krzyczy na nas, czuje przed nami przerażenie. Na początku odruchowo odwracałem się do tyłu, myśląc że ktoś za mną stoi, ktoś do kogo Senua adresuje swoje emocje. Po pewnym czasie zrozumiałem przekaz - to my, jako gracz jesteśmy tym głosem, to na nas faktycznie krzyczy Senua. To jest najbardziej spektakularne przełamanie czwartej ściany, takie metaforyczne i takie rzeczywiste.
Jeden z etapów gry był w VR autentycznie przerażający. Nie będę spojlerować, tego trzeba doświadczyć samemu. Za pierwszym razem byłem tak przerażony, że zacząłem krzyczeć. Po kilku próbach musiałem zrobić przerwę, bo bariera psychologiczna była tak silna, że nie byłem w stanie grać. Nie spotkałem czegoś tak silnego w żadnej grze, ani "desktopowej" ani VR.
Podsumowując, Hellblade to najbardziej emocjonalna, przejmująca i oryginalna gra, w jaką miałem przyjemność zagrać. Niestety, tak mocno gra oddziałuje tylko za pierwszym razem, drugi raz zapewne mało kto będzie w stanie ją przejść z przyjemnością. Gdyby tak dało się wymazać pamięć, przeżyć to jeszcze raz, na czysto...
Z niecierpliwością wyczekuję nowej wersji RTX, która powinna ukazać się niebawem oraz na drugą część, na którą niestety jeszcze poczekamy (ale jestem pewien, że czekać warto!).
Silent Hill 2 pod względem symboliki ,scenariusza , metafor (tyle że gramy kobietą) ,to nie jest żaden film tylko gra ,i pogódźcie się z tym ,żeby wszystko wychwycić i rozpracować tą grę od strony fabuły trzeba czytać między wierszami jak u Kafki albo Dostojewskiego ,najlepsza psychologicznie gra ostatniej dekady ,aż cud że ktoś w dzisiejszych czasach szarpnął się na taką opowieść ,bo dzisiaj tak ambitnych fabuł już się nie robi ,gra nie dla kretynów ,największym Twoim przeciwnikiem jesteś ty sam ,wiele odniesień i wspólnych mianowników do Silent Hilla jak już wspomniałem ,gra niemal wypełniona jedną wielką metaforą pogodzenia się z utratą kogoś bliskiego i radzenia sobie z tym jak to tylko możliwe ,tak naprawdę to jeden wielki rollercoaster mefafizyczny.
Grę ukończyłem w 7h, zbierając wszystkie kamienie mądrości.
Właściwie, to nie wiem czy to jeszcze gra, czy już coś zdecydowanie ponad wszystko co znamy... to zdecydowanie prawdziwe doświadczenie.
Graficznie gra prezentuje się świetnie (grałem bez ray-tracingu) i nie ma na co tutaj narzekać. Bardzo podobały mi się sporadyczne efekty które nakładały się na obraz z gry.
Gra po prostu miażdży klimatem - tutaj nawet losowy, najmniejszy kamyk jest cholernie klimatyczny. Z ekranu na każdym kroku wylewa się klimat mitologii nordyckiej i celtyckiej - od historii z kamieni mądrości, przez ogólny projekt lokacji i ich szczegółów, po projekt przeciwników jakich spotkamy na swojej drodze.
Przede wszystkim jednak, uderza tutaj klimat "psychologiczny" bezpośrednio związany z psychozą głównej bohaterki. Dzieje się to przez efekty zarówno wizualne jak i udźwiękowienie gry.
No właśnie. Udźwiękowienie. Voice Acting to istne mistrzostwo świata - szczególnie w głosie Senu'i słychać autentyczność, a świetna mimika temu towarzysząca potęguje wrażenie. Na dodatek inne role głosowe są odegrane również na wysokim poziomie. Głosy które słyszymy przez całą grę są zrealizowane wyśmienicie - na słuchawkach efekt jest niesamowity i powoduje nie raz gęsią skórkę.
Tutaj pasuje też coś powiedzieć o narracji gry - bo moim zdaniem jest to główny atut gry, spinający wszystkie inne elementy. Reżyseria przerywników filmowych i praca kamery to istne arcydzieło.
Przez taki nacisk na narrację, spodziewałem się średniawej rozgrywki, ale byłem w błędzie. Walka w grze jest niesamowicie satysfakcjonująca i wciągająca. Animacje walki, uników, bloków i kontrataków wyglądają zjawiskowo. Gra stale wprowadza nowych przeciwników, a walki z bossami na długo pozostaną w pamięci.
Jedyny element rozgrywki do którego muszę się przyczepić, to zagadki - nie są one złe, jest to nawet fajna zabawa perspektywą, ale przez cały czas trwania, gra nie oferuje w tym temacie nic nowego. Szkoda bo miało to ogromy potencjał do rozwoju.
Gra nie jeden raz w ciekawy sposób "bawi" się konwencją - pojawia się coś, co z braku lepszego słowa mógłbym nazwać etapem skradankowym. Czasami pojawiają się emocjonujące etapy nastawione na bieg/ucieczkę. No po prostu dzieje się.
A fabuła gry... to jest kolejny wybitny element gry. Historia przedstawiona w Hellblade jest na niesamowicie wysokim poziomie (co oczywiście potęgują inne elementy - głownie narracja). Zakończenie zaskakuje i zwala z nóg. Naprawdę jest to coś co trzeba poznać.
Prawdę powiedziawszy mógłbym o tej grze pisać, pisać i dalej wychwalać poszczególne elementy, ale jestem pod takim wrażeniem, że dalej ciężko mi zebrać myśli.
Hellblade należy do rzadkiego rodzaju gier, które od początku strasznie chciałem polubić, a udało się to średnio.
Z jednej strony pomysł na grę jest świetny: odkrywczy, odważny i świeży. Narracja, dźwięk, grafika i fabuła są naprawdę na wysokim poziomie. Z drugiej strony od strony gameplay'owej jest tyle niedociągnięć, męczącego backtrackingu, bezzensownego miotania się po levelach, czy prymitywnej i słabo zrealizowanej walki, że musiałem sobie Senuę dawkować, by chciało mi się do tej gry jeszcze kiedykolwiek wrócić.
Mam jedynie nadzieję, że po sukcesie pierwszej części sequel od strony narracyjnej będzie przedstawiał ten sam wysoki poziom. Natomiast rozgrywka będzie w końcu dorastać poziomem jakości do opowiadanej historii.
Wczoraj skończyłem. Gra jest bardzo nietypowa, ma to swoje wady i zalety:
Plusy:
- największy plus, upiorny klimat na który składa wygląd lokacji z tymi wszystkimi ciałami oraz udźwiękowienie, burze i szepty, warto grać w słuchawkach. Niby nic nie atakuje podczas eksploracji, a poczucie zaszczucia że się włos jeży
- ciekawa fabuła, gra się nieźle rozkręca i ostatnie godziny już mocno chłonąłem ale zakończenie jakoś mnie nie zachwyciło
- postać Senua'y, los tej cierpiącej dziewczyny sprawia że chciałoby się aby jej historia zakończyła się pozytywnie
- grafika jest bardzo ładna ale z bardzo bliska tekstury otoczenia się rozmazują
- prezentacja choroby psychicznej
- dość proste ale fajne zagadki środowiskowe, runy mnie nie nudziły do końca gry
Minusy:
- walka nie jest wybitna choć przy natłoku wrogów potrafi zaoferować jakieś wyzwanie, szkoda że nie dostarczono czegoś bardziej slasherowego
W sumie jest to bardziej filmowe niż growe doświadczenie ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu.
Hellblade: Senua's Sacrifice potrafi zahipnotyzować.
Plusy:
-Świetna narracja opowieści.
-Dobrze wykreowana postać głównej bohaterki.
-Koncepcja inspirowana osobami chorymi na schizofrenię wypada przekonująco.
-Genialny oniryczny klimat i gęsta atmosfera.
-Piękna grafika i styl artystyczny.
-Przyjemna mechanika walki.
-Ścieżka dźwiękowa.
-Kaptalny level design. Lokacje surrealistyczne wyjęte niczym z koszmarów.
-Ciekawie przedstawiona mitologia nordycka.
-Zapada w pamięć.
Minusy:
-Krótki czas gry (7-8 godz. na Hard)
-Przesadna liniowość.
-Zbyt proste i powtarzalne zagadki środowiskowe.
Polecam grać na słuchawkach. Od czasu SIlent Hill 2 z 2001 nie było gry, gdzie dużo bardziej wolałem grać na słuchawkach.
W świecie gier komputerowych mało jest produkcji przedstawiające tak ciekawie objawy choroby psychicznej. Ninja Theory nie mają czego wstydzić się, bo niewiele odbiega ta koncepcja od tego co mamy w takich klasykach filmowych jak Trzy oblicza Ewy 1957, Psychoza 1960, Jak w zwierciadle 1961, Lot nad kukułczym gniazdem 1975, Trzy kobiety 1977, Lśnienie 1980, Milczenie owiec 1991, Fisher King 1991, Co gryzie Gilberta Grape'a 1993, Lęk pierwotny 1996, Lepiej być nie może 1997, Przerwana lekcja muzyki 1999, Podziemny krąg 1999, Piękny umysł 2001, K-PAX 2001, Godziny 2002, Donnie Darko 2001, Aviator 2004, Mechanik 2004, Control 2007, Wyspa tajemnic 2010, Czarny łabędź 2010, Poradnik pozytywnego myślenia 2012, Split 2016, Ja, Olga Hepnarova 2016, Lighthouse 2019 itd.
Mnie niestety ani historia nie porwała, choć sam klimat zacny, ani tym bardziej gameplay
Szczególnie gameplay to jest totalny usypiacz, walka nudna, zagadki nudne, tak z godzine mozna pograc, ale na dluzsza mete to strasznie męcząca gra
Projekt swiata i sam pomysł na bardzo duzy plus, sama oprawa audio-video tez
Grałem w to krótko po premierze i teraz chcialem sobie przypomniec, ale nie dałem rady
Totalnie mi się nie chce.
Golowicze chyba oszaleli z tymi 9tkami, gra ewidentnie ma spore braki gameplayowe i jest monotonna, nie ma takiej siły zeby dac 9/10, tym bardziej ze to gra z 2017, a nie cos z PS3 czy PS2
Powiem więcej, Alan Wake z 2010 ma lepszy gameplay od Hellblade, a tam tez narzekano na monotonnie
Potencjał jest spory, mam nadzieje, ze dwojka zrobi wszystko duzo lepiej
Mnie niestety ani historia nie porwała, ani tym bardziej gameplay
Szczególnie gameplay to jest totalny usypiacz, walka nudna, zagadki nudne, tak z godzine mozna pograc, ale na dłuższą mete to strasznie męcząca gra, skończyłem ale tylko dlatego ze sie zaparłem i grałem max 40 minut dziennie kto dał więcej jak 8 to ma coś z głową nie halo
Gra przecudowna, jedyna w swoim rodzaju, niesamowity klimat. Ale... minęło 5 lat od premiery, dlaczego nadal nie wypuszczono drugiej cześci mimo to tak dobrego przyjęcia przez graczy? Szkoda.
ŚWITNA GRA JAK KTOS LUBI TEGO TYPU KLIMAT Z WATKAMI PSYCHOLOGICZNYMI MROCZNY I CIEKAWY POLECAM .
jednym się podoba drugim mniej mi mniej choć graficznie, wizualnie jak na grę z 2017 roku nie mam nic do zarzucenia to szukanie kolejnych kluczy-znaków żeby otworzyć kolejne wrota trochę nudzi, walki bossowie super dużo lepiej niż cała reszta, głosy przypominają trochę Horizon: Zero Dawn choć Hellblade jest młodsza ale dopiero co ściągnąłem z torrent bo 0 ciekawych premier w grudniu a chciałem zagrać za względu komentarze i oceny lecz więcej niż 8 dać nie mogę oby 2 cześć była mniej monotonna.
Wszyscy piszą jaka gra nie jest dobra, więc czas napisać co jest w niej złego.
Pierwsze co to, że jest bardzo krótka. Przejście zajmuje poniżej 5h.
Drugie, po czasie zaczyna męczyć liniowość całej gry. Robimy ciągle to samo.
Mimo wszystko gra jest bardzo ciekawym projektem. Swego czasu bardzo ładna wizualnie plus do tego genialna oprawa dźwiękowa.
To symulator osoby chorej psychicznie. Nie wiem jak to ocenić. Jedyna gra/symulator której nie ocenie. Bo to nawet ciężko nazwać grą. Jako film w którym bierzemy udział to takie 8/10.
Całkiem dobrze się bawiłem przy tej grze, zaciekawiony trailerem 'Hellblade II', akurat niedługo potem udało się 'upolować' pierwszą część za niecałe 15 złotych. Warte ogrania, choć dla mnie to raczej gra na jeden raz, no ale za tak małą kasę nie ma na co narzekać. Na drugą Senuę raczej się jednak nie pokuszę, jeśli wymagania na PC będą takie jak do Alana Wake II, a widzę że raczej na PlayStation to nie wyjdzie. Prędzej znowu zaczekam 7 lat na promocję po premierze, może do tego czasu wyjdzie wersja na PS, może.
Rewelacyjna gra. Klimat i historia są najmocniejszymi stronami gry. Gra nie jest idealna pod względem rozgrywki, ale mimo wszystko oceniam ją najwyżej jak się da ze względu na odczuwalne wrażenia z gry. Po prostu wsiąknąłem. To jest tak jak z zespołem Nirvana, nie grają i nie śpiewają idealnie technicznie, a i tak jest genialnie i jesteś zachwycony. Ocena 10/10.
Gra z mojej kupki wstydu. Po jej przejściu wiem już, że całkowicie niepotrzebnie. Rozumiem, że twórcy wzięli na swoje barki niesamowicie duży ciężar, chcąc jak najlepiej oddać stany psychotyczne czy schizofrenię - chwała im za to, bo to bardzo poważny i trudny temat. Nie potraktowali tego po macoszemu, konsultowali się z psychiatrami i osobami, które takich stanów doświadczyli. Bardzo ich za to szanuję. Niemnie... tutaj oceniam samą grę. Gdybym miał ocenić ich profesjonalizm czy potraktowanie sprawy z należytą powagę - bez wahania dałbym 10. Ale jeśli chodzi o samą grę i frajdę z jej przechodzenia - niestety już tak dobrze nie jest. W tej grze jest po prostu mało gry, a do tego jest męcząca przez swój psychodeliczny klimat. Dodajcie do tego brak możliwości przeklikiwania dialogów czy pomijania przydługich przerywników filmowych i robi się trochę nudno i irytująco. Tak jak pisałem na początku - bardzo szanuję twórców za ich podejście i starania. Jednak sama gra (mam na myśli rozgrywkę) wyszła im słabo.
Zalety
- Twórcy udźwignęli bardzo poważny temat chorób psychicznych
- Efektowna walka (dynamiczne animacje)
- Niezła grafika
- Mroczny, niepokojący klimat
- Modele przeciwników
- Nie za długa i robiona jako typowa gra solo - to dziś rzadkość
- Bardzo dobrze działa na Steam Deck
Wady
- Mało gry w grze - taki trochę symulator chodzenia
- Dużo dialogów i przerywników filmowych, których nie można przeklikać
- Wolne bieganie
- Mało wciągająca i angażująca rozgrywka - zawiewa nudą
- Zdecydowanie nie dla każdego
Największą bolączką GRY jest dość nieciekawa rozgrywka, która potrafi przynudzić. A jeśli gra jest nudna, to nie daje frajdy. A jak nie daje frajdy, to (przynajmniej dla mnie) nie może dostać dobrej oceny... Myślę, że dobrym podsumowaniem mojej opinii jest stwierdzenie, że Hellblade jest bardzo dobrą opowieścią, ale też dość słabą grę. Z bóle serca, ale jednak: 5,5/10.
Odpadłem po 3 godzinach. Poczatek mnie zachwycił, mocno zaleciało god of warem. Ale jak zobaczyłem że ta gra polega - przynajmniej do tego momentu - głównie na rozwiązywaniu zagadek z puzzlami (bieganie po mapie, przechodzenie przez totemy żeby odblokować jakieś niewidoczne przejście i finalnie połăczenie puzzli w symbol) to po którymś razie powiedziałem dość. Raz czy dwa było spoko ale jak po raz czwarty czy piąty po przejściu do kolejnej lokacji gra mi każe robić to samo to nuży to niesamowicie, a jak coś jest w game passie to generalnie łatwiej jest tę gre olać.
Bardzo dobra gra. Dość krótka co jest atutem bo przy wydłużeniu rozgrywki x2 to byłby zbyt monotonna. Za mało różnego rodzaju zagadek bo przez całą grę powtarzamy jedną czynność czyli szukanie run w środowisku i dopasowywanie ich pod względem wyglądu. Przy rozgrywce na 8h to się sprawdza i miło spędziłem czas. System walki mi pasował i dla mnie jest bardzo dobry. Uwielbiam taniec z mieczem, a tutaj tak to wyglądało. Do tego tworzenie różnego rodzaju combosów o których gra nawet nie wspomina. Sami się ich uczymy wykonując odpowiednie kombinacje. Grafika jest świetna, a po dodaniu RT równie dobrze to mogłoby wyjść dzisiaj i nikt nie kręciłby głową. Udźwiękowienie wybitne i tyle wystarczy. Granie na słuchawkach to granie non-stop z gęsią skórką bo ktoś szepcze do ucha. Raz z jednej, raz z drugiej strony. Fabularnie jest ok.
Hellblade to bardzo dobra, ale krótka gra. Przejście gry zajęło mi chyba jakoś 4h, może nawet mniej i wielka szkoda bo z chęcią pozostałbym dłużej w tym świecie. Przede wszystkim główną rolę odgrywa fabuła, która jest napisana w bardzo dobry sposób, intryga wokół samej protagonistki, oraz jej rodziny fajnie się klaruje, a z kolejnymi etapami coraz bardziej narasta. Moim zdaniem niesamowitą robotę zrobiły głosy w głowie naszej bohaterki. Idealnie się komponowały z historią i dodawały niesamowitego klimatu. Jeżeli osoby chore na schizofrenię chociaż w 10% doświadczają takich rzeczy, jak te ukazane w grze to naprawdę współczuję.
Grafika w grze jest przepiękna. Modele postaci są szczegółowe, tekstury otoczenia ostre, a oświetlenie zwłaszcza z ray tracingiem potrafi zaprzeć dech w piersi.
Gameplay'owo gra wypada po prostu dobrze. W mojej ocenie prosty, acz bardzo widowiskowy i genialnie animowany system walki jest dobrym rozwiązaniem do tak krótkiej gry. Oprócz walki w grze przyjdzie nam rozwiązywać proste zagadki środowiskowe.
Opowieści mitów podczas rozgrywki uznaje na duży plus. Co prawda dla mnie jako dużego fana mitologii nordyckiej nie trafiło się nic nowego, ot typowe main streamowe mity, o których najczęściej się słyszy to fajnie było je sobie odświeżyć.
Zakończenie gry mocno otwarte, kończące aktualną historię, ale pozostawiając dużą furtkę dla nadchodzącej na dniach dwójki.
Na minus na pewno mała różnorodność przeciwników i zbytnia hermetyczność świata, brak jakichkolwiek aktywności pobocznych, ale rozumiem z czego to wynika. Gierka ograna w dwa posiedzenia.
Ktoś wie dlaczego moja konsola nie widzi w Playstation Store gry Hellblade Senua Sacrafice?
Nie mogę jej znaleźć przez PS5. Jak wchodzę do PS Store przez Windows to wtedy gra jest widoczna
Please don't go
I wan't you to stay
https://www.youtube.com/watch?v=b9hjH4FMi58&t=2s&ab_channel=OXGamers
Gra ma w sobie kilka elemetnów bardzo dobrych i kilka gorszych. Po dwóch godzinach oderwałem się od niej na ponad rok. Niemniej jednak jest to dobre dzieło i warto je ukończyć.
Plusy:
+ Dźwięk przestrzenny, w szczególności pomysł z głosami w głowie. Świetny zabieg budujący wyjątkowość.
+ Ciekawa, dojrzała opowieść z przekazem.
+ Zwrócenie uwagi na osoby z zaburzeniami psychotycznymi.
+ Dobra grafika.
+ Długość gry- z uwagi na małe rozbudowanie gameplayu te 6-8 godzin jest optymalne.
Minusy:
- Chwilę potrzebowałem aby się wciągnąć w historię.
- Dość powtarzalne zagadki i walka. Choć tak jak wyżej- w krótkim wydaniu aż tak nie zdążą zmęczyć.
Paradoksalnie najgorzej wypada według mnie walka. I szczerze mówiąc jak tylko widziałem, że znowu trzeba będzie z kimś walczyć to zbierało mi się na wymioty. Nie jestem fanem soulsów, ani tych nowych god of warów, a tutaj walka jest praktycznie tak samo nudna i powtarzalna. Jeszcze dochodzi ta idiotyczna praca kamery podczas starć...
Cała reszta na plus. Może spodziewałem się trochę czegoś innego po fenomenalnym początku, ale i tak nie było źle. Bardzo ładna grafika, ciekawe zagadki (a właściwie szukanie tych znaków do otwarcia wrót), świetne audio, dialogi i monologi. Fajny klimacik całej gry i nie jest przesadnie długa.