Recenzja gry Gran Turismo Sport – wyścigi z brakami, ale i z duszą

Co wydarzyło się w pit stopie, zostaje w pit stopie

Wyścigi sieciowe w Gran Turismo Sport są trochę specyficzne i trzeba mieć świadomość, że wiele rzeczy dzieje się tu według dość oryginalnych zasad. W każdej grze tego typu problemem jest dobranie kierowców o podobnych umiejętnościach, bo wystarczy jeden maniak Destruction Derby lub po prostu ktoś nieznający toru, by zepsuć wszystkim wynik. Autorzy na wzór tego, co znamy z gry iRacing, wprowadzili system reputacji sieciowej, który rośnie, jeśli nie wypadamy z toru i nie uczestniczymy w kolizjach – nasi przeciwnicy są dobierani właśnie według niego. Jego skuteczność wyjdzie jednak dopiero w praniu, po dłuższych testach. Na razie musimy przymknąć oko na wszechobecny „ghosting”.

Większość torów w grze jest fikcyjna, przez co są dość zróżnicowane krajobrazowo.

Polega to na tym, że samochody przenikają przez siebie niczym duchy, nie doprowadzając do większych kraks, a kontakt możliwy jest jedynie przy niewielkich różnicach prędkości. Czasem wygląda to trochę dziwnie i powoduje małe zamieszanie, gdy jedni się zderzają, a inni nie, ale wybrano tu po prostu mniejsze zło i wydaje się, że jako tako to działa. Cała stawka pruje do mety i nie widziałem przypadków, żeby ktoś wychodził z gry w trakcie wyścigu, co jest nagminne w konkurencyjnych tytułach. Pogodzić musimy się za to z systemem automatycznie przydzielanych kar czasowych, który jest w każdej grze i w żadnej nie działa sprawiedliwie.

Dlaczego muszę być cały czas online?

Aby grać w Gran Turismo Sport, należy być cały czas online, a bez dostępu do sieci można jedynie uczestniczyć w wyścigach ze sztuczną inteligencją, próbach czasowych czy zmaganiach na podzielonym ekranie. Nie zapiszemy jednak wtedy naszych postępów – gra nie będzie pamiętać zdobytych kredytów, punktów XP czy kupionych samochodów.

Wymóg stałego podłączenia do sieci spowodowany jest możliwością uczestniczenia przez każdego gracza w oficjalnych zawodach wieloosobowych pod patronatem Sony i organizacji FIA, a to oznacza, że wszystkie dane o wirtualnym kierowcy i jego postępach w grze muszą być przechowywane na zewnętrznych serwerach, by wykluczyć ewentualne próby oszustwa. Wydaje się jednak, że twórcy poszli o jeden krok za daleko, gdyż bez połączenia z siecią nie mamy też dostępu do realizowanych solo lekcji i misji, a nawet do trybu zdjęć! Zaś bez abonamentu PlayStation Plus w Gran Turismo Sport dostępna jest tylko kampania dla pojedynczego gracza.

W GT Sport nie ma dynamicznej linii zmieniającej kolor, gdy trzeba hamować. Sami musimy uważać i pamiętać o miejscach, w których musimy rozpocząć hamowanie przed zakrętem.

To, co nie podoba mi się w wyścigach sieciowych, to etap kwalifikacji, który rozgrywamy samotnie, a inni kierowcy dobierani są już po fakcie, przez co nasza pozycja na starcie i tak zawsze stanowi losową niespodziankę. Podobne rzeczy dzieją się podczas pit stopów. Nasz samochód znika wtedy z toru, a gdy auto magicznie pojawia się znowu na wyjeździe z boksu, często zdarza się, że nagle wyrastają przed nim (lub w nim!) inne samochody, które pewnie zakończyły swój postój ułamek sekundy wcześniej.

Trochę za dużo rzeczy dzieje się tu poza torem lub bez klarownych informacji. Brakuje mi też jakiegoś wyraźnego celu, by zaliczać regularnie dzienne wyścigi. Teoretycznie powinniśmy dążyć do awansu w sieciowym rankingu kierowców i przestrzegania zasad fair play, ale wszelkie zmiany w nich odbywają się bez żadnych fanfar i jakoś tak w tle. Zdecydowanie brakuje jakiegoś systemu motywacji czy lepszych nagród.

Podczas wyścigów sieciowych trzeba być maksymalnie skupionym, dlatego screenshot można zrobić jedynie przed startem!

Czasem słońce, czasem słońce

Zasady sieciowych rozgrywek można zawsze pozmieniać, organizując własne zawody, żadnego wpływu nie mamy jednak na szereg technicznych aspektów, w których Gran Turismo Sport niestety odstaje od swoich konkurentów. Nie uświadczymy tu deszczu w żadnej postaci, dynamicznie zmieniającej się pogody czy pory dnia. Każdy tor występuje po prostu w kilku odpowiednio spreparowanych warunkach oświetleniowych, a niebo wygląda tak samo nawet po 3 godzinach jazdy.

Oprawa graficzna prezentuje się generalnie bardzo nierówno. Czasem wręcz obłędnie, zwłaszcza na powtórkach czy w widoku z kamer zewnętrznych, wystarczy jednak wejść do kokpitu, by oświetlenie stało się od razu jakieś bardziej proste. Ponarzekać można też na przeładowany informacjami HUD, płaskie drzewa, które sprytnie obracają się zawsze frontem do kamery, oraz niektóre modele samochodów i kokpitów – niby pełne detali, a wyglądające jak bezduszny render 3D, co rzuca się w oczy choćby w Mercedesie AMG GT3. Piętą achillesową serii Gran Turismo były zawsze odgłosy silników przypominające odkurzacz, a nie rasowe V8. W GT Sport słychać jakąś poprawę, lecz ciągle daleko im do poziomu dźwięków z Projectu CARS 2.

Jak cegła na marmurowym stole

Dość średnie odczucia budzi też model jazdy. Gran Turismo, podobnie jak Forza Motorsport, zawsze balansowało pomiędzy przystępnością a względnym realizmem symulatora i choć czuć tutaj różnice przy każdym samochodzie czy rodzaju napędu, to zachowanie wozów na drodze często wydaje się trochę dziwne, takie zero-jedynkowe. Przykładowo ciężko jest wprowadzić tylnonapędowe auto w powerslide, czyli w lekki, kontrolowany poślizg tylnych kół. Tutaj przez długi czas opony są przyklejone do asfaltu, a pewnym momencie startują błyskawicznie w bok i kontra nic już nie daje. W Forzy 7 ma się cały czas płynną kontrolę i doskonale wiadomo, co dzieje się z tylną osią.

Oprawa graficzna w powtórkach potrafi zerwać kask z głowy!

Zauważyłem też, że niektóre kompaktowe samochody są jakby trochę za bardzo ociężałe. W modelu Renault Megane RS praktycznie nie czuć przyspieszania, nie czuć prędkości nawet na wąskich, ogrodzonych z boku odcinkach. Kiepskie wrażenie potęgują asysty ABS-u i kontroli trakcji, których działanie wydaje się za bardzo wzmocnione jakąś magiczną siłą utrzymującą samochód na torze, oraz najgorsza rzecz – kamera „przyspawana” do asfaltu!

Samochody sportowe mają twardo zestrojone zawieszenie i generalnie czuć w nich każdy kamyk na torze. W takiej Forzy 7 widok z kamery cały czas delikatnie się trzęsie podczas jazdy, zupełnie jak w rzeczywistości. W Gran Turismo Sport tzw. headbob praktycznie nie istnieje. Kamera podskakuje tylko przy najeździe na krawężnik czy hamowaniu, a po asfalcie sunie równo jak pociąg po szynach, co wygląda bardzo sztucznie.

Z miłości do samochodów

Ile bym jednak nie chwalił Forzy Motorsport 7 i nie narzekał na wady Gran Turismo, to mając do dyspozycji obie te pozycje, do pojeżdżenia sobie dla frajdy po Nordschleife i tak wybieram Gran Turismo Sport! Ta gra po prostu ma to niewidzialne „coś”, ma duszę, tak jak klasyczne 911 czy Alfa Romeo. Na każdym kroku widać tu pasję i serce do samochodów. Zamiast zbierania skrzynek czy strojów klaunów i rolników mogę obejrzeć film z bicia rekordu Porsche GT2 RS na torze Nurburgring albo o historii BMW M3. Mogę prześledzić dzieje ulubionej marki czy zwiedzić dom, gdzie powstało pierwsze Bugatti – zupełnie jak w pierwszym Need for Speed z 1994 roku!

Kiedy wyłączymy HUD, od razu przybywa +10 do klimatu, ale w największe osłupienie wprawiła mnie ta Honda po lewej. Sztuczna inteligencja, jadąc wolniej ode mnie, zaczęła mrugać kierunkowskazem, sygnalizując wolną część toru, którędy chce mnie przepuścić - czapki z głów przed takim detalem!

Wspaniały klimat i właściwe podejście do tematu widać po prostu wszędzie. Dziesiątki wyzwań w misjach w końcu prowadzą nas do zmierzenia się z najtrudniejszym torem na świecie – Nordschleife. Przed dopuszczeniem do zawodów online lektor mówi, jakim buractwem jest zderzanie się z innymi i jak bardzo ważne jest sportowe zachowanie w wyścigach, pokazując przy tym takie sławy jak Senna i Niki Lauda. Tę pasję widać nawet w trofeach, sugerujących chociażby, by wygrać tyle samo razy, ile zwyciężył Michael Schumacher, czy wziąć udział w tylu zawodach, w ilu uczestniczył Rubens Barrichello.

Graffiti na torze Nurburgring

Trasa słynnego toru Nürburgring, zwanego „zielonym piekłem”, dostępna jest dla każdego kierowcy i o ile nie odbywają się tam akurat zawody lub prywatne testy, działa trochę na zasadzie płatnego odcinka autostrady. Jej charakterystyczną cechą jest wszechobecne graffiti na asfalcie, tworzone przez kibiców lub inne osoby. Część upamiętnia kierowców, którzy mieli tam śmiertelny wypadek, niektóre to wyznania miłości czy uwielbienia dla danej marki.

W Gran Turismo Sport odpowiadają one tym prawdziwym nie tylko co do wierności samym wzorom, ale i miejsca na trasie. Część została jednak celowo wymazana z różnych powodów, zapewne też dlatego, że wiele amatorskich malowideł na realnym torze z jakichś względów odnosi się do męskiego przyrodzenia.

Dziwne samochody koncepcyjne to stały obrazek w serii Gran Turismo.

Twórcy z Polyphony Digital stworzyli produkt, który pozwala poczuć się trochę mniej jak gracz w komputerową grę, a trochę bardziej jak kierowca wyścigowy, i pewnie nie wszystkim przypadnie to do gustu. W Gran Turismo Sport nie znajdziemy rozbudowanej kariery z szóstej części, a także deszczu czy zapadającego powoli zmroku. Nie znajdziemy toru Le Mans ani Ferrari 430 i nie wszystkie pomysły zrealizowano tu tak jak trzeba. Z czasem zobaczymy, w co przerodzi się ostatecznie ten tytuł, o co się wzbogaci. Na tę chwilę mogę Was jedynie poinformować o jego wadach... i z czystym sercem polecić – każdemu, kto kocha samochody i ściganie się!