Recenzja gry Battle Chasers: Nightwar – RPG jak z obrazka

Sześciu pancernych (bez psa)

Z drugiej strony dzięki prostemu wprowadzeniu pojawia się sympatyczne wrażenie, że to nie pierwsza przygoda tych zawadiaków. A to oni są jedną z największych zalet tej produkcji. Przedstawia się ich bardzo zręcznie, efektownie i w odpowiednim świetle. Studio Airship sprawnie wykorzystało pomysły z komiksu, które były niezwykle udanym przeszczepieniem idei wprost z klasycznych jRPG.

Głównych bohaterów wykreowano na bazie standardowych archetypów fantasy i wzbogacono o kilka ciekawych cech, czyniących te postacie bardziej ludzkimi. W skład naszej drużyny wchodzi ponury wojownik Garrison, łotrzyca Red Monica, golem bojowy Calibretto, uzbrojona w potężne rękawice dziewczynka Gully, mag Knolan oraz łowca demonów Alumon. Za stereotypowymi sylwetkami kryją się intrygujące osobowości.

Dla przykładu Garrison z zasępioną kwadratową gębą mięśniaka przeznaczonego do machania mieczem skrywa kilka tajemnic – o niektórych z nich tylko subtelnie napomknięto, jak np. o alkoholizmie tej postaci. To zazwyczaj proste motywy, ale wymieszane w dobrych proporcjach, co przekłada się na chemię między bohaterami. Nie będę ukrywać, że moją faworytką została Red Monica. Choć wygląda jak mokry sen szesnastoletniego fana fantastyki, to naprawdę świetna postać – niezależna, chadzająca własnymi drogami i rozkosznie bezczelna, a przy okazji dysponująca naprawdę mocnymi atakami i kombinacjami ciosów.

Dzięki tej pozornej prostocie bohaterowie są rozpoznawalni i bardzo łatwo się z nimi zżyć – a potem odkrywają swoje ciekawsze oblicza, choć nie w całości. Widać, że Battle Chasers tworzono z myślą o serii gier. Nightwar prezentuje zamkniętą fabułę dotyczącą konfliktu z konkretnymi złoczyńcami, ale przecież opowieść o naszych bohaterach trwa dalej! Tutaj co mocniejsze wątki osobiste, odziedziczone w spadku po komiksie, zostały ledwie zasygnalizowane.

Stare i nowe

Battle Chasers: Nightwar zbudowano według typowych jRPG-owych zasad. Biegamy naszymi postaciami po uproszczonej mapie świata, przemierzamy lokacje w pogoni za fabułą i przeciwnikami oraz doprowadzamy bohaterów do poziomów, pozwalających przejechać się po Sauronie w ramach rozgrzewki. Brzmi typowo, ale diabeł tkwi w szczegółach. Grę wyposażono w wiele ciekawych i przemyślanych mechanik, które sprawiają, że poszczególne partie rozgrywki dostarczają mnóstwa przyjemności.

Kompletnie zrezygnowano z losowych potyczek. Przeciwnicy są zawsze widoczni i jeśli dobrze to rozegramy, możemy uniknąć niechcianej walki. Potencjalny niedostatek potworów na mapie świata wyeliminowano poprzez respawn – na drogi wychodzą nowe pokraki, gdy nasza drużyna odpoczywa.

Za układ pomieszczeń w podziemiach odpowiada losowy generator – choć za każdym razem natrafimy na pewne punkty węzłowe, to przy ponownym przechodzeniu każdej lokacji możemy spodziewać się kilku niespodzianek.

Eksplorowanie podziemi zyskało wyjątkowo przygodowo-zręcznościowy charakter, co mocniej angażuje w te fragmenty zabawy. Podczas plądrowania musimy unikać pułapek, rozwiązujemy też zagadki przestrzenne, szukamy kluczy oraz rozmaitych znajdziek i skarbów. Bohaterów wyposażono w specjalne zdolności wzbogacające tę warstwę rozgrywki i ułatwiające nam grę – nałożono jednak na nie limit ilościowy lub czasowy, dlatego trzeba z nich korzystać rozsądnie.

Ten typ umiejętności ma bardzo różne zastosowania, jedne pomagają przekradać się obok pułapek i przeciwników, by zająć lepszą pozycję, inne wzmacniają lub leczą, a niektórzy herosi dysponują też czysto ofensywnym arsenałem pozwalającym zmiękczyć oponenta. To bardzo dobre rozwiązanie zacierające granicę pomiędzy etapem eksploracyjnym i bitewnym. Dzięki temu nie tylko możemy wpłynąć na przebieg walki poprzez wypicie dodatkowej mikstury, ale też zranić i osłabić wroga. To zwyczajnie bardziej angażuje w rozgrywkę.

Czarem, mieczem i armatą

Skoro już przy walce się zatrzymaliśmy – wniebowzięci będą gracze stęsknieni za klasycznymi jRPG-owymi turami. Tu nawet menu wyboru czynności nawiązuje do sprawdzonych rozwiązań. Wybieramy spośród zdolności podstawowych, mocy specjalnych, możemy też korzystać z przedmiotów. Dodano współczynnik zrywu, który ładuje niemal każda akcja bohaterów w walce. Pozwala to zastosować szczególnie potężne uderzenia, które potrafią zmienić przebieg potyczki. A w dodatku odpalają się od razu, co też nie pozostaje bez znaczenia.

W Nightwar każda zdolność ma inne tempo wykonania i trzeba dobrze kombinować, zanim zgramy kolejne posunięcia tak, by jak najbardziej zaszkodziły wrogom. Wymusza to fajne, strategiczne planowanie oraz podejmowanie niełatwych decyzji, zwłaszcza w późniejszych etapach – zastosować szybszy atak czy przetrzymać kolejkę i zrzucić przeciwnikom na łby coś strasznego? Ale to przecież będzie kosztować cenne punkty życia...

Battle Chasers zachęca do wyszukiwania synergii między postaciami – efekty wywołane przez atak jednej z nich mogą sprawić, że uderzenie następnego bohatera spowoduje większe spustoszenie we wrażych szeregach. Na przykład, gdy postać krwawi, otrzyma większe obrażenia z tytułu niektórych zdolności. To w gruncie rzeczy prosty, sprawdzony model, który dzięki drobnym, kosmetycznym przeróbkom pozostał świeży i atrakcyjny.

Jednocześnie kierujemy maksymalnie trzema herosami z sześciu. Każde ustawienie to nieco inny styl gry, bo zadbano o duże zróżnicowanie postaci także pod względem mechanik, zdolności i funkcji. Warto pobawić się i poeksperymentować, aż znajdziecie swój optymalny styl – będziecie mieć sporo radości, testując możliwości protagonistów. To samo dotyczy wrogów – przeciwko nam staje cały szanujący się bestiariusz, a każdy gatunek wymaga odmiennej strategii (czytaj: doboru ataków).

Na szczęście Nightwar bardzo delikatnie wprowadza w zawiłości systemu walki i innych mechanizmów. Na początku trzyma gracza za rękę i na prostych przykładach początkowych, lekkich walk pokazuje, co i jak działa. Dzięki temu Airship Syndicate uniknęło pułapki hermetyczności, w którą wpada wielu twórców jRPG. Jednocześnie zaś, gdy gra już rozwija skrzydła, potrafi dać w kość tak, jak gatunek nakazuje.

Po pierwszych godzinach rozgrywki stopień trudności bitew szybuje w górę, na szczęście nie do frustrującego poziomu. Starcia wymagają już od nas więcej uwagi i pilniejszego przygotowania oraz dobrze rozwiniętych postaci, ale uspokajam – widmo ostrego grindu ledwie musnęło tę produkcję. Owszem, na pewnym etapie trzeba odrobinę podgonić, żeby byle nietoperz nie zdmuchnął nas pierwszym atakiem, ale mnie wystarczyła godzinka z potworami spotkanymi w szczerym polu. Niemniej dzięki niezwykle przyjemnej i wciągającej walce nawet tych kilka chwil latania za przeciwnikami nie mogę uznać za czas stracony.

Inne atrakcje

Nagrodą za nasz trud i krwawe boje są rozmaite wojenne łupy. Broń, zbroje, amulety i inne artefakty. Początkowo gra rozdaje sprzęt skąpo, ale z czasem łowcy skarbów podskoczą z radości, mogąc zapolować na co mocniejsze egzemplarze.

Spory wpływ na rozgrywkę ma też rzemiosło, za pomocą którego da się wzmacniać i produkować nowe narzędzia zniszczenia. Jest proste, intuicyjne i ładnie, nieinwazyjnie wplecione w przygodę. Broń wytwarzamy w specjalnych warsztatach znajdowanych w lochach, ale rzemieślnicy za opłatą też udostępnią nam swój kącik. U nich zresztą kupimy większość przepisów. Crafting tu się po prostu opłaca i może sprawić, że przez kilka etapów przebrniemy raźniejszym krokiem.

Sympatyczną nowinkę stanowi minigierka w łowienie ryb. Musimy kupić wędkę i odpowiednią przynętę, by zapolować na obiad. Te fragmenciki są proste do opanowania i zapewniają niezły zysk – jeśli zaniesiemy poporcjowane sztuki ryby do odpowiedniego handlarza, dostaniemy specjalne monety, za które kupuje się magiczne artefakty. Ot, przyjemna, choć nieobowiązkowa, odskocznia od codziennych trudów życia awanturnika.

Poza głównym wątkiem czeka nas trochę zadań i aktywności pobocznych. Niektóre zapewniają dodatkowe skarby i gotówkę, inne pomagają odblokować potężne umiejętności zrywu albo sprawdzić, jak dobrze działa nasza strategia walki. W tym ostatnim przoduje arena, gdzie pokonujemy kolejne fale wrogów, aż padniemy lub zatryumfujemy. Jest zatem co robić na tej wyspie, co jakiś czas spotykamy ciekawego i zabawnego NPC, który ma dla nas jakieś zlecenie. Czasem postacie poboczne kryją się wśród ruin lub pojawiają przy głównych zadaniach.

Wyspa okazuje się więc ciekawie zaprojektowanym terenem pełnym sekretów, skarbów, lochów i innych miejsc wartych odwiedzenia. Nie sposób narzekać tu na brak zajęć. Szkoda wprawdzie, że czeka tu na nas tylko jeden hub, wioska Rozstaje, nasza baza wypadowa i zaplecze ekonomiczne. Reszta lokacji to – z drobnymi wyjątkami – raczej miejscówki przeznaczone do walki i eksploracji.

Po prostu widać, że studio Airship dysponowało ograniczonym budżetem i zredukowało projektowanie miasta do niezbędnego minimum, a cały świat gry – do niemałej, ale wciąż jednej wyspy. Szkoda, bo – jak wiemy z opisów i komiksów – to spore uniwersum z ogromnym potencjałem. Strasznie chciałbym zwiedzić jego większy wycinek, zawitać do kilku bardziej zaludnionych ośrodków i wykonać trochę bardziej przyziemnych zadań. Niemniej to, co dostaliśmy, skrojono na miarę, tak byśmy nie dostrzegli szwów i po prostu cieszyli się rozgrywką.

Masaż oczu i uszu

Możemy sobie wmawiać, że nie forma się liczy, tylko treść, ale już Gombrowicz udowodnił, że to bzdura. W gruncie rzeczy jedno splata się z drugim. I w Battle Chasers zadbano, żeby oprawa audiowizualna tylko zwiększała przyjemność czerpaną z rozgrywki. Co tu owijać w bawełnę – Nightwar jest po prostu piękne, i to w sposób, którym będzie urzekać długo po tym, jak uroda palących nam procesory hiciorów dawno przeminie.

Urok produkcji Airship Syndicate tkwi w znakomitych projektach lokacji, postaci i ekwipunku, inspirowanych estetyką komiksowego pierwowzoru. W doborze kolorów i w płynnych, efektownych animacjach. Całość pociągnięto grubą krechą Madureirowego przerysowania, które poznaliśmy w Darksiders, i wspomnianych już online’owych hitów. Walka sprawia ogromną przyjemność także dlatego, że ciosy świetnie wyglądają. Czujemy moc każdego uderzenia, czaru czy wystrzału. Wchodzą z impetem i chcemy to oglądać raz za razem, a animacje zrywu to już w ogóle poezja agresji i destrukcji.

Piękno tej gry nie nudzi się też zbyt szybko, bo zadbano o dużą różnorodność otoczenia i ozdobników. Nawet mapa wyspy to małe dzieło sztuki, pomagające wczuć się w klimat gry. Widać, że graficy, projektanci i animatorzy pod wodzą zasłużonego rysownika przykładali wagę do każdego szczegółu. To jedna z najładniejszych pozycji niezależnych, jakie stworzono. Może spokojnie stanąć w jednym szeregu z Bastionem, Ori and the Blind Forest, Child of Light czy Pyre.

Wiele ciepłych słów należy się też udźwiękowieniu. Głosy aktorów podłożono porządnie, chyba że bierzemy pod uwagę polski dubbing, o którym im mniej powiemy, tym lepiej. Niech za cały komentarz wystarczy stwierdzenie, że więcej seksapilu ma w rodzimym wydaniu golem Calibretto niż Red Monica. Na szczęście możemy swobodnie przełączać się między wersjami językowymi.

Muzyka nie pozostawia natomiast żadnych wątpliwości. Kompozytorzy zaserwowali zestaw składający się nastrojowych, nostalgicznych melodii, sprzyjających swobodnemu podróżowaniu, oraz dziarskich, żwawych kawałków, które zachęcają, by przeżyć kolejną przygodę i cieszyć się każdym nieprawdopodobnym wydarzeniem.

Ciąg dalszy nastąpi

Battle Chasers: Nightwar to jedno z moich najprzyjemniejszych zaskoczeń growych tego roku. Zadowoli zarówno weteranów, którzy zjedli zęby na Chrono Triggerze czy kultowych odsłonach Final Fantasy, jak i początkujących, których przyciągnęła prześliczna oprawa graficzna. Produkcja Airship Syndicate jest bowiem małym dziełem sztuki wykonanym z pietyzmem i przyciągającym wyrazistą, komiksową urodą.

Choć „małym” to nie do końca sprawiedliwe określenie – dostaliśmy grę wypełnioną po brzegi atrakcjami, które spokojnie wystarczą na ponad czterdzieści godzin rozgrywki, i to mimo faktu, że budżet nie należał do imponujących.

Nieważne, czy zainteresowaliście się najnowszym dziełem Madureiry i spółki ze względu na przynależność gatunkową, powiązanie z popularnym komiksem czy po prostu dlatego, że przepięknie wygląda – będą to podwójnie dobrze wydane pieniądze. Po pierwsze dlatego, że choć nie wszystko wyszło tu w stu procentach, to jest to kawał znakomitej, wciągającej gry. Po drugie – jeśli przedsięwzięcie się twórcom zwróci, być może dostaniemy większą, bardziej rozbudowaną kontynuację z bardziej rozbudowanym światem.

Tak czy inaczej – warto po tę produkcję sięgnąć. Battle Chasers jest powiem przyrządzonym po amerykańsku jRPG-owym antydepresantem. To idealna propozycja dla tych, którym przejedli się już mesjanistyczni, udręczeni bohaterowie i którzy chcą wyruszyć w pełną przygód podróż z fajnymi towarzyszami. Będziecie się świetnie bawić.