Recenzja gry The Witness - Dark Souls gier logicznych
Kolorowa grafika, kilkaset zagadek, narracja za pośrednictwem otoczenia i momentami ekstremalny poziom trudności to przepis twórcy Braida na doskonałą grę logiczną. Tak powstałe danie może jednak nie trafić w gusta każdego gracza.
- pastelowa, stworzona ze smakiem oprawa wizualna;
- olbrzymia liczba różnorodnych, choć opartych na jednej podstawie zagadek;
- uczenie reguł gry wyłącznie poprzez stawianie gracza przed coraz bardziej skomplikowanymi wyzwaniami;
- rozwiązywanie najtrudniejszych zagadek sprawia olbrzymią satysfakcję...
- ...poprzedzoną długotrwałą frustracją – poziom trudności bywa za wysoki;
- fabuła zawiedzie większość graczy.
400 rozwiązanych zagadek, 30 karteczek z dziwnymi rysunkami, jeden „tetris” układany na podłodze za pomocą wspomnianych kawałków papieru i jedna noc pełna snów o panelach z labiryntami – trzy dni spędzone na intensywnym graniu w The Witness, najnowszą produkcję autora Braida, Jonathana Blowa, zdecydowanie nie należały do normalnych. Do tego stopnia, że kiedy w końcu, po wielu momentach frustracji i równie wielu satysfakcji, obejrzałem mocno niejednoznaczne zakończenie, a potem jeszcze bardziej niejednoznaczne ukryte zakończenie, nie byłem nawet do końca pewien, czy grę uwielbiam, czy też jej nienawidzę. Po przeanalizowaniu na spokojnie własnych myśli, koniec końców stwierdzam, że to świetny tytuł – ale... jedynie dla bardzo niewielkiego grona odbiorców. Dla większości zaś będzie to „tylko” lub „aż” bardzo dobra gra logiczna.
Pastelowy świat
The Witness robi wyjątkowo pozytywne pierwsze wrażenie, już po kilku chwilach spędzonych przez nas w ciemnym tunelu atakując feerią pastelowych barw – oglądanie pełnego żywych, jaskrawych kolorów terenu to prawdziwa przyjemność dla oczu. Gra nie wykorzystuje żadnych wymyślnych efektów graficznych czy zaawansowanego silnika fizycznego, za to z nawiązką nadrabia to liczbą detali wypełniających wirtualny świat i smakiem, z jakim liczne modele zostały zaprojektowane i wkomponowane w otoczenie.
Już od pierwszych chwil gra oczarowuje kolorystyką.
Kiedy po kilkunastu minutach od rozpoczęcia zabawy opuszczamy początkowy obszar gry i otworem staje przed nami cała będąca miejscem akcji wyspa, aż nie wiadomo, gdzie się najpierw udać – każda majacząca w oddali budowla czy las kusi i zachęca, by właśnie ten rejon odwiedzić w następnej kolejności. Zajrzeć do różowego lasu czy opuszczonego kamieniołomu? A może zbadać częściowo zasypane ruiny wystające z piasków pustyni? Albo spróbować dostać się na na wpół zatopiony wrak tankowca? Przez pierwsze chwile spędzone z The Witness ignoruje się występujące tu licznie plansze z zagadkami i czerpie przyjemność ze spokojnej eksploracji. Która zresztą uważnych graczy dodatkowo nagradza strzępami fabuły przedstawianymi za pomocą znajdowanych tu i ówdzie posągów czy dyktafonów z zarejestrowanymi cytatami znanych myślicieli. Nie miałbym nic przeciwko, gdyby po przeminięciu mody na styl retro i pixel art właśnie w kierunku takich stosunkowo prostych, ale ładnych i licznych trójwymiarowych modeli zwróciły się produkcje niezależne.
