Dust: An Elysian Tail

Minirecenzja Dust: An Elysian Tail – urzekający „indyk” na bardzo wysokim poziomie

Dust: An Elysian Tail okazał się jedną z najciekawszych gier niezależnych 2012 roku, która ukazała się bez szumnych reklam oraz zapowiedzi i z miejsca zdobyła serca użytkowników Xboksa 360, w kolejnych latach powtarzając ten sukces na komputerach PC i konsolach PlayStation 4. Pozytywnego wrażenia dopełniał niewątpliwie fakt, że produkcja została niemalże w całości stworzona przez jednego człowieka – Deana Dodrilla, na podstawie jego własnego filmu animowanego.

Na pierwszy rzut oka mamy do czynienia z kolejną, niezbyt skomplikowaną platformówką, osadzoną w niezwykle barwnych, baśniowych klimatach. Po dłuższej chwili wszystkie te założenia okazują się jednak błędne. Po pierwsze, Dust zaskakuje rozbudowaną warstwą fabularną, a wszystkie zadania, które przyjdzie nam wykonywać okraszone zostały odpowiednią, mniej lub bardziej intrygującą historią. Po drugie, zakres ataków i możliwości, jakie ma do dyspozycji główny bohater dalece wykraczają poza standardy platformówkowe, czyniąc z gry coś bardziej na kształt całkiem rozbudowanego hack’n’slasha. I mimo że Dust nie stawia poprzeczki na zbyt wysokim poziomie, umiejętne łączenie ataków i parowanie ciosów przeciwnika, daje znacznie więcej frajdy (oraz punktów) niż bezmyślne naparzanie w ekran. Trzecim, również bardzo ważnym elementem rozgrywki są elementy RPG. Umiejętności bohatera rosną tu wraz z nabywanym doświadczeniem, lecz poza samym znajdowaniem coraz lepszego uzbrojenia, w grze znalazło się także miejsce dla prostego systemu rzemiosła. Po skompletowaniu potrzebnych schematów i zdobyciu niezbędnych surowców możemy bowiem udać się do kowala, który wykuje dla nas nowy, unikalny rynsztunek.

Jedną z najmocniejszych stron Dust jest urzekająca, ręcznie malowana oprawa graficzna, pełna drobnych lecz dodających uroku detali. Równie przekonująco prezentują się efekty świetlne towarzyszące walce, które – co w hack’n’slashach zdarza się dość rzadko – nie powodują powstawania na ekranie nadmiernego chaosu. Podczas zabawy mamy nieodparte wrażenie, że świat gry żyje, co w połączeniu z fabułą pozwala naprawdę zagłębić się w rozgrywce bez reszty. Uważniejsi gracze zauważą z pewnością w Dust szereg drobnych smaczków oraz easter-eggów, jak np. obecność w grze postaci, pochodzących z innych produkcji niezależnych.

Po stronie niewielkich, ale jednak minusów zapisać wypada fakt, że zastosowany w grze model sterowania, wykorzystujący gesty i wirtualne przyciski – mimo że w dużej mierze konfigurowalny, nie sprawdza się na urządzeniach mobilnych tak dobrze jak w wypadku gamepada, co znacząco utrudnia wykonywanie efektownych combosów, stanowiących w gruncie rzeczy sedno rozgrywki. Kwestią gustu jest już za to oprawa dźwiękowa gry oraz voice acting – który nieco odstaje od ideału. Być może jest to jednak element celowy, a „wina” leży tu po stronie zastosowanej konwencji, ale głosy bohaterów nie wypadają specjalnie przekonująco i słuchając przydługich momentami dialogów, czasem ma się ochotę po prostu je wyłączyć.

Niezmiernie rzadko na rynku pojawia się produkcja niezależna, w której niemal wszystkie elementy zarówno mechaniki, jak i oprawy zostałyby tak umiejętnie wyważone i dopracowane. Tym bardziej, że Dust na urządzeniach mobilnych – mimo nieco mniej ostrej i wyrazistej grafiki – nie stracił właściwie nic ze swego pierwotnego uroku i nadal prezentuje się znakomicie. Zamiast więc pobierać na swój tablet lub smartfon kolejną wątpliwej jakości grę free-to-play, warto odżałować te kilka groszy na Dust: An Elysian Tail i zagłębić się w magiczny świat Deana Dodrilla oraz rozgrywającą się w nim historię.